Dag 9. Kinloch Rannoch (Craigh na Dun)

14-04-2017

Vandaag staat Craigh na Dun op het programma, dé plek waar de serie om draait. Hier kijk ik echt naar uit, vooral omdat de plek dus eigenlijk fictie is en dus niet bestaat. Toen ik vóór mijn reis opzoek was naar deze plek, heb ik op blogs en Google gelezen dat het vlakbij het plaatje Kinloch Rannoch moest liggen. Dus ik besloot om Kinloch Rannoch als basis te leggen en van daar uit te zoeken naar de plek. Echter wilde ik persé Craigh na Dun in mijn reisplan zetten. Ik vond via Google een website waarop Sam Heughan heeft omschreven waar de plek ligt, ik opende Google Maps, pakte het Google Maps poppetje op en boem! Raak! Direct voor mijn neus verscheen Craigh na Dun. Ik rende door de huiskamer van blijdschap. Ik wist wel dat ik 1 uur en 20 minuten ervoor moest lopen om daar te komen, maar dat heb ik er zéker voor over.
 
Vanochtend vroeg ging ik net iets sneller ontbijten dan normaal, want ik móést de bus van 08:55 halen naar Kinloch Rannoch. De busmaatschappij Elizabeth Yule rijd maar enkele keren op een dag, dus daarom was het extra belangrijk dat ik deze bus zou halen. En gelukkig, ik heb de bus gehaald! Ik kocht een return en ging in de bus zitten. Ik zag dat de riem omdoen verplicht was en begreep als snel waarom. De busrit duurde 50 minuten en rijd om de bergen heen met scherpe bochten en soms remde de buschauffeur ineens omdat er tegenliggers waren. De wegen waren namelijk erg smal. Het uitzicht vanuit de bus was fenomenaal! Ik kon Loch Tummel zien en de bus reed ook over de prachtige Tummel bridge. Toch vond ik de busrit soms wel akelig. Aangekomen in Kinloch Rannoch, kon de lange wandeling beginnen. Omdat ik zo enthousiast was over de locatie en ik er héél graag heen wilde, verliep de wandeling voorspoedig. Ik moest wel onderweg plassen. Ik mocht gelukkig bij een meneer gebruik maken van het toilet. Echt aardig. Het laatste stukje was echt zwaar, het liep aardig stijl en moest goed doorstappen. En ineens zag ik wat ik herkende van Google Maps en leuker nog, van de serie Outlander. Echter dacht ik dat ik pech had, want het hek was dicht en er liepen schapen in de wei. Ik dacht: “Nee heh.. heb ik weer..”. Ik besloot terug te lopen naar de aardige man en vertelde hem dat ik fan ben van de serie Outlander en dat ik graag naar de heuvel wil, maar dat het hek dicht is. De man vertelde dat ik gewoon het hek open mocht maken én weer goed dicht moest doen i.v.m. de schapen en gewoon naar de heuvel mocht lopen. “De schapen doen je niks”, zei de man. Ik was zó blij en liep weer de steile berg op, terug naar Craigh na Dun. Ik merkte wel dat het begon te regenen en deed mijn regenjas aan.

Even later zag ik ineens een vrouw naar mij zwaaien en besloot maar eens een kijkje te nemen. Het bleken drie vrouwen te zijn. Ik zei in het Engels: “Are you Outlander fans too?”. Een van de vrouwen merkte dat ik niet Engels was en zei: “Do you speak Dutch?”.  Het duurde even tot dat ik besefte dat zij ook Nederlanders waren en raakte met hun in gesprek. Zij waren hier met hun gids, zij hadden via internet een Outlander tour geboekt en gingen 17 Outlander locaties bezoeken van zowel seizoen 1 als 2. Ik vertelde hun mijn verhaal en ze waren erg gefascineerd dat ik het allemaal zelf heb georganiseerd en doe. De vrouwen bleken uit Amersfoort te komen. Ik vond het wel grappig want de dames praatte Nederlands naar mij en dan vroeg ik steeds: “Zal ik in het Engels antwoorden?”, want hun gids, een super leuke vrouw, is Schots, uit Glasgow. De gids vroeg aan mij: “How did you come here, with a car or? “. Ik vertelde haar dat ik vanuit Kinloch Rannoch ben gaan lopen, 1 uur en 20 minuten. Ze bood aan om, als zij verder gaan, om mij af te zetten in Kinloch Rannoch met de auto. Super lief!

Van de gids kreeg ik mee dat de markeringen voor de standing stones her en der in de grond staan en ze liet mij zien waar de hoofd-steen stond. Je kunt het aan de grond zien waar hij heeft gestaan, zo plat als een dubbeltje. Ook wees ze de plek aan waar Claire en Frank achter de struik (nep) zaten verstopt om naar de druïden te kijken. De dames deden op de heuvel voor de grap de dans van de druïden na en zongen erbij, de gids filmde het. Ik vond het leuk om te zien wat voor hechte band de dames hadden met hun gids. De gids vertelde mij trouwens ook dat deze plek echt niet zomaar te vinden is en dat de gidsen nooit de exacte locatie mogen doorvertellen aan mensen. Na veel foto’s te hebben gemaakt en gekletst, werd het tijd om te vertrekken. Al snel kwamen we aan in Kinloch Rannoch. Ik ben de gids zó dankbaar voor de lift. Ik hoefde de bus pas van 16:55 te hebben, dus ik besloot om in het plaatselijke cafétje aan The Square een tosti te eten met verse jus ‘d orange . En weer begon het te regenen, maar ik zat in ieder geval droog. Toen de bus kwam, wist ik wat voor rit mij te wachten stond. Eindelijk na 50 minuten aangekomen bij de bushalte, hoefde ik maar 3 minuten te lopen naar het hotel.

Ik was doodmoe en hongerig. Via de TripAdvisor vond ik in de buurt een Italiaans restaurant, genaamd Victoria´s. Daar had ik wel zin in, Italiaans. Ik bestelde een pizza margherita en als toetje een lichte chocolade mousse. Heerlijk! Naast mij zat een Nederlands stel, waarmee ik eventjes mee heb gekletst. Terug bij het hotel viel ik al snel in slaap, ik was moe van de lange wandeling. Na een uurtje werd ik wakker en besloot om mijn tanden te poetsen en mijn avontuur van vandaag op te schrijven. Daarna viel ik weer snel in slaap. Wederom weer een fantastische dag!